ซื้อขายยานยนต์ สินค้าเทคโนโลยี ทั่วไทย

ข้อเสียของผ้ากันไฟ

แม้ว่าผ้ากันไฟจะมีประโยชน์มากมาย แต่ก็มีข้อเสียบางประการที่ควรพิจารณา ดังนี้ค่ะ

1. ราคา
ผ้ากันไฟบางชนิด เช่น ผ้าเคฟลาร์ หรือผ้าซิลิกา มีราคาสูง ซึ่งอาจเป็นข้อจำกัดสำหรับผู้ใช้ที่มีงบประมาณจำกัด
ผ้ากันไฟที่มีคุณภาพดีและทนทาน มักมีราคาสูงกว่าผ้ากันไฟทั่วไป

2. น้ำหนักและความหนา
ผ้ากันไฟบางชนิดมีน้ำหนักมากและหนา ทำให้ไม่สะดวกในการสวมใส่หรือใช้งานในบางสถานการณ์
ผ้ากันไฟที่หนาเกินไปอาจทำให้เกิดความไม่สะดวกและอันตรายแก่ผู้ใช้งานเมื่อต้องนำผ้ากันไฟขึ้นไปทำงานบนที่สูง

3. การระบายอากาศ
ผ้ากันไฟบางชนิดอาจมีการระบายอากาศที่ไม่ดี ทำให้ผู้ใช้งานรู้สึกร้อนหรือไม่สบายเมื่อสวมใส่เป็นเวลานาน
การระบายอากาศที่ไม่ดีอาจทำให้เกิดการสะสมของเหงื่อและความชื้น ซึ่งอาจทำให้เกิดการระคายเคืองผิวหนัง

4. การเสื่อมสภาพ
หากถูกใช้งานไม่ถูกวิธี เช่น ถูกใช้งานในอุณหภูมิที่สูงเกินไป หรือติดต่อกับสารเคมีที่รุนแรง อาจทำให้คุณสมบัติการกันไฟลดลงหรือเสื่อมสภาพเร็วกว่าที่คาด 
ผ้ากันไฟบางชนิดอาจมีอายุการใช้งานจำกัด และต้องเปลี่ยนใหม่เมื่อหมดอายุการใช้งาน

5. การดูแลรักษา
ผ้ากันไฟบางชนิดต้องได้รับการดูแลรักษาเป็นพิเศษ เช่น การซักแห้ง หรือการเก็บรักษาในที่แห้งและเย็น
การดูแลรักษาที่ไม่เหมาะสมอาจทำให้ผ้ากันไฟเสื่อมสภาพเร็วขึ้น

6. ข้อจำกัดในการใช้งาน
ผ้ากันไฟไม่ได้ป้องกันไฟได้ทุกชนิด ควรเลือกใช้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์
ผ้ากันไฟเป็นเพียงอุปกรณ์ป้องกันเบื้องต้น ควรมีอุปกรณ์ดับเพลิงอื่นๆ เตรียมพร้อมไว้ด้วย
หากเกิดเหตุไฟไหม้ขนาดใหญ่ ควรรีบอพยพออกจากพื้นที่ และแจ้งเจ้าหน้าที่ดับเพลิงทันที

7. ฝุ่นละออง
ผ้ากันไฟบางชนิดมีฝุ่นอยู่ที่ใยผ้ามาก เมื่อนำมาใช้งานจะทำให้ผู้ใช้สูดดมละอองฝุ่นเหล่านี้เข้าไป เมื่อเกิดการสะสมในปอดและหลอดลมมากๆ ก็จะส่งผลให้เกิดโรคภูมิแพ้หรือโรคร้ายต่างๆตามมา 

8. การระคายเคือง
ผ้ากันไฟที่ทำจากใยแก้วหรือซิลิกาอาจทำให้เกิดการระคายเคืองต่อผิวหนังหรือระบบทางเดินหายใจได้

9. ความทนทาน
ผ้ากันไฟบางประเภทที่ทนอุณหภูมิสูงได้ถึง 1,000 C แต่มีความหนาของผ้าน้อยกว่า 1 mm ก็อาจทำให้อายุการใช้งานสั้นเกินไป เนื่องจากผ้าจะทะลุเร็ว ทำให้ต้องหาผ้ากันไฟผืนใหม่มาเปลี่ยนบ่อยครั้ง ส่งผลให้เกิดค่าใช้จ่ายซ้ำซ้อน 

10. การนำมาตัดเย็บ
ผ้ากันไฟนำมาตัดเย็บเป็นชุดผจญเพลิงไม่ได้เนื่องจากเป็นใยแก้วหรือซิลิก้าทำให้เกิดการระคายเคืองต่อผู้สวมใส่ได้

ดังนั้น การเลือกใช้ผ้ากันไฟควรพิจารณาถึงข้อดีและข้อเสีย เพื่อให้เหมาะสมกับการใช้งานและงบประมาณของคุณค่ะ

วัดเขาคีรีรมย์มีชื่อเสียงเชิญชวนใส่ชุดขาวหญิง เรียนรู้วิธีการฝึกสติความแจ่มใสของจิตใจ

วัดเขาคีรีรมย์เป็นวัดเก่าแก่ที่ตั้งอยู่บนยอดเขาคีรีรมย์ในจังหวัดชลบุรี วัดนี้มีชื่อเสียงในเรื่องของทัศนียภาพที่สวยงามและเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเหมาะใส่ชุดขาว ชุดขาวชาย ชุดขาวหญิง ชุดขาวปฏิบัติธรรม มาเที่ยววัดเขาคีรีรามอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันเงียบสงบของจังหวัดชลบุรีเป็นอัญมณีที่ซ่อนเร้นสำหรับผู้ที่แสวงหาความสงบภายใน

วัดแห่งนี้รายล้อมไปด้วยต้นไม้เขียวขจีและทิวทัศน์ที่เงียบสงบ ให้บรรยากาศที่สงบและเงียบสงบเหมาะสำหรับการนั่งสมาธิ การทำสมาธิและฟังคำสอนของพุทธศาสนา

การพักผ่อนทางจิตวิญญาณ
วัดเขาคีรีรามขึ้นชื่อในเรื่องบรรยากาศแห่งจิตวิญญาณและความทุ่มเทในการสอนหลักธรรมของพระพุทธศาสนา ผู้เยี่ยมชมสามารถฝึกสติและสมาธิในสภาพแวดล้อมอันเงียบสงบ ห่างไกลจากความวุ่นวายของชีวิตในเมือง ที่ตั้งของวัดบนเนินเขาทำให้สามารถชมทิวทัศน์อันสวยงามของชนบทโดยรอบได้ สร้างบรรยากาศที่สมบูรณ์แบบสำหรับการไตร่ตรองส่วนตัว

โครงการปฏิบัติธรรม
วัดแห่งนี้จัดปฏิบัติธรรม เป็นประจำ ซึ่งรวมถึงการปฏิบัติธรรมแบบปฏิบัติธรรม คำสอนของพุทธศาสนา (การบรรยายธรรม) และการทำสมาธิเป็นกลุ่ม โปรแกรมเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อช่วยให้ทั้งผู้เริ่มต้นและผู้ปฏิบัติธรรมได้พัฒนาสติ สมาธิ และความเข้าใจในธรรมชาติของชีวิต

ค่ายปฏิบัติธรรม
ค่ายปฏิบัติธรรมที่วัดเขาคีรีรามเน้นการทำสมาธิแบบวิปัสสนาซึ่งเป็นการปฏิบัติธรรมแบบดั้งเดิมของชาวพุทธที่มุ่งเน้นในการทำความเข้าใจธรรมชาติที่แท้จริงของความเป็นจริง ภายใต้การแนะนำของพระภิกษุผู้มีประสบการณ์ ผู้เข้าร่วมจะได้เรียนรู้วิธีการฝึกสติและความแจ่มใสของจิตใจ ค่ายปฏิบัติธรรมมีระยะเวลาแตกต่างกัน ตั้งแต่โปรแกรมสุดสัปดาห์ไปจนถึงระยะเวลาการเข้าพักที่ยาวนานขึ้นสำหรับผู้ที่ต้องการดื่มด่ำกับการปฏิบัติธรรมอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น

บรรยากาศเงียบสงบ
วัดแห่งนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ รายล้อมไปด้วยป่าไม้และทิวทัศน์ธรรมชาติ ผู้เยี่ยมชมสามารถเดินเล่นไปตามเส้นทางของวัด สำรวจทิวทัศน์บนยอดเขา หรือเพียงแค่ผ่อนคลายในบรรยากาศที่เงียบสงบ การเชื่อมต่อกับธรรมชาตินี้ช่วยเพิ่มประสบการณ์การทำสมาธิ ช่วยให้ผู้ปฏิบัติธรรมรู้สึกมั่นคงและเชื่อมโยงกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวมากขึ้น

วิธีการเดินทาง
วัดเขาคีรีรามตั้งอยู่ในจังหวัดชลบุรี ห่างจากเมืองพัทยาซึ่งเป็นเมืองชายฝั่งทะเลอันโด่งดังเพียงระยะทางสั้นๆ สามารถเดินทางด้วยรถยนต์หรือระบบขนส่งสาธารณะจากกรุงเทพฯ ได้ จึงถือเป็นจุดหมายปลายทางที่เหมาะสำหรับทั้งคนในท้องถิ่นและนักท่องเที่ยวต่างชาติที่กำลังมองหาสถานที่พักผ่อนทางจิตวิญญาณ

วางแผนการเยี่ยมชมของคุณ
หากคุณกำลังมองหาที่หลบเลี่ยงความเครียดในชีวิตประจำวันและต้องการเชื่อมต่อกับตัวตนที่แท้จริงของคุณ วัดเขาคีรีรามคือสถานที่ที่สมบูรณ์แบบ ไม่ว่าคุณจะเป็นมือใหม่ในการทำสมาธิหรือเป็นผู้ปฏิบัติธรรมที่มีประสบการณ์ สภาพแวดล้อมอันเงียบสงบและโปรแกรมแนะนำของวัดจะมอบประสบการณ์ที่มีความหมายและเติมเต็มให้กับคุณ อย่าลืมแต่งกายสุภาพและเคารพสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของวัด เนื่องจากเป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมทางจิตวิญญาณ

การไปเยี่ยมชมวัดเขาคีรีรามไม่เพียงแต่เป็นโอกาสสำหรับการเติบโตทางจิตวิญญาณเท่านั้น แต่ยังเป็นโอกาสในการสำรวจธรรมชาติอันสวยงามของจังหวัดชลบุรีอีกด้วย ใช้เวลาเพื่อเชื่อมต่อกับตัวเอง เรียนรู้คำสอนของศาสนาพุทธ และค้นหาความสงบในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันเงียบสงบแห่งนี้

ข้อมูลโรค: ไอกรน (Pertussis/Whooping cough)

นอกจากแนะนำการปฏิบัติตัวสำหรับผู้ป่วยแล้ว แพทย์จะให้การดูแลรักษา ดังนี้

1. ในรายที่ไม่มีภาวะแทรกซ้อน ให้การรักษาตามอาการ เช่น ลดไข้ แก้ไอ เป็นต้น ถ้าให้ยาแก้ไอเพื่อระงับอาการไอไม่ได้ผล ให้ใช้น้ำมะนาว 1 ช้อนโต๊ะ ผสมกับน้ำผึ้ง 4 ช้อนโต๊ะ จิบบ่อย ๆ (สำหรับเด็กอายุมากกว่ากว่า 1 ปี ไม่แนะนำให้ใช้สำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 1 ปี)

ส่วนยาปฏิชีวนะ มักจะให้ในระยะที่เริ่มมีอาการไม่เกิน 1 สัปดาห์ หรือในเด็กที่อยู่ใกล้ชิดกับผู้ที่เริ่มป่วยเป็นโรคนี้ แต่ยังไม่เกิดอาการ ซึ่งจะช่วยลดความรุนแรงและโรคแทรกซ้อนลงได้ แต่ไม่ช่วยลดระยะของโรคให้สั้นลง ยาที่ใช้ เช่น อีริโทรไมซิน โคไตรม็อกซาโชล ไรแฟมพิซิน อะซิโทรไมชิน คลาริโทรไมซิน เป็นต้น

แต่ถ้ามีอาการแสดงเกิน 1-2 สัปดาห์ การให้ยาปฏิชีวนะมักไม่ได้ผล ยกเว้นในรายที่มีปอดอักเสบหรือหลอดลมอักเสบแทรกซ้อน

ส่วนอาการเลือดออกที่ตาขาว ไม่ต้องทำอะไรจะค่อย ๆ จางหายไปได้เอง

2. ในรายที่มีปอดอักเสบ หลอดลมอักเสบ หรือหูชั้นกลางอักเสบ ให้ยาปฏิชีวนะ เช่น อะม็อกซีซิลลิน  โคอะม็อกซิคลาฟ, อีริโทรไมซิน, ร็อกซิโทรไมซิน เป็นต้น

3. ในทารกที่มีอาการชักเกร็ง ตัวเขียว หยุดหายใจ แพทย์จะทำการผายปอดโดยการเป่าปาก และใช้ลูกยางดูดเอาเสมหะออก และรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล

4. ถ้ามีอาการหอบหรือขาดน้ำรุนแรง แพทย์จะรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล

5. ถ้าพบในเด็กทารกอายุต่ำกว่า 3 เดือน แพทย์จะรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล เพื่อการดูแลอย่างใกล้ชิดจนกว่าจะปลอดภัย

6. ถ้าไอเรื้อรังร่วมกับน้ำหนักลด แพทย์จะทำการตรวจเพิ่มเติม อาจพบว่ามีวัณโรคกำเริบแทรกซ้อนได้

ผลการรักษา ส่วนใหญ่มักจะมีอาการไอนานเป็นเดือน ๆ (บางรายอาจนานถึง 3 เดือน) ซึ่งจะค่อย ๆ ทุเลาหายไปเอง ส่วนน้อย (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็กอายุต่ำกว่า 2 ปี) อาจมีภาวะแทรกซ้อน ซึ่งบางรายแพทย์จำเป็นต้องรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล

คอหมูย่างตะไคร้ เมนูหมูเนื้อนุ่ม หอมกรุ่นกลิ่นตะไคร้ อร่อยทำง่ายสร้างอาชีพเสริมได้ที่บ้าน

คอหมูย่างตะไคร้เป็นเมนูอาหารไทยที่ได้รับความนิยมอย่างมาก ด้วยรสชาติที่กลมกล่อม หอมกลิ่นตะไคร้ และเนื้อหมูที่นุ่มชุ่มฉ่ำ ทำให้เป็นเมนูที่เหมาะสำหรับการสร้างอาชีพเสริมได้ง่ายๆ ที่บ้าน ต่อไปนี้เป็นสูตรและเคล็ดลับที่จะช่วยให้คุณทำคอหมูย่างตะไคร้ได้อย่างอร่อยและขายดี:

ส่วนผสม:

คอหมู 1 กิโลกรัม
ตะไคร้ซอยละเอียด 3 ต้น
กระเทียมสับ 5 กลีบ
รากผักชีสับ 2 ราก
พริกไทยขาวป่น 1 ช้อนชา
น้ำปลา 3 ช้อนโต๊ะ
ซอสหอยนางรม 2 ช้อนโต๊ะ
น้ำตาลปี๊บ 1 ช้อนโต๊ะ
น้ำมันพืช 1 ช้อนโต๊ะ


วิธีทำ:

เตรียมหมู:
ล้างคอหมูให้สะอาด ซับให้แห้ง
หั่นคอหมูเป็นชิ้นหนาประมาณ 1 เซนติเมตร

ทำเครื่องหมัก:
โขลกตะไคร้ กระเทียม และรากผักชีให้ละเอียด
ผสมเครื่องที่โขลกกับพริกไทยขาวป่น น้ำปลา ซอสหอยนางรม น้ำตาลปี๊บ และน้ำมันพืช

หมักหมู:
นำคอหมูลงคลุกเคล้ากับเครื่องหมักให้ทั่ว
หมักทิ้งไว้ในตู้เย็นอย่างน้อย 1 ชั่วโมง หรือข้ามคืน

ย่างหมู:
นำคอหมูที่หมักไว้มาย่างบนเตาถ่าน หรือเตาอบ หรือกระทะย่าง
ย่างจนหมูสุกและมีสีเหลืองทอง
หั่นหมูเป็นชิ้นพอดีคำ จัดเสิร์ฟพร้อมน้ำจิ้ม


เคล็ดลับความอร่อย:

เลือกคอหมู: เลือกคอหมูที่มีมันแทรกเล็กน้อย จะทำให้หมูย่างนุ่มชุ่มฉ่ำ
หมักหมู: หมักหมูให้นานขึ้น จะทำให้เครื่องปรุงซึมเข้าเนื้อหมูได้ดีขึ้น
ย่างหมู: ย่างหมูด้วยไฟอ่อนถึงปานกลาง จะทำให้หมูสุกทั่วถึงและไม่แห้งกระด้าง
น้ำจิ้ม: เสิร์ฟคอหมูย่างกับน้ำจิ้มแจ่ว หรือน้ำจิ้มซีฟู้ด จะช่วยเพิ่มรสชาติให้อร่อยยิ่งขึ้น


เคล็ดลับทำขาย:

เตรียมวัตถุดิบ: เตรียมวัตถุดิบไว้ล่วงหน้า เช่น หั่นหมู ซอยตะไคร้ และโขลกเครื่องหมัก
บรรจุภัณฑ์: เลือกใช้บรรจุภัณฑ์ที่สะอาดและสวยงาม
ราคา: กำหนดราคาขายที่เหมาะสมกับต้นทุนและกลุ่มลูกค้า
โปรโมท: โปรโมทผ่านช่องทางออนไลน์ เช่น Facebook, Line หรือ Instagram
บริการ: ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดจาไพเราะ และใส่ใจลูกค้า
รักษาความสะอาด: รักษาความสะอาดของวัตถุดิบ อุปกรณ์ และสถานที่ทำอาหาร


ช่องทางการขาย:

ตลาดนัด
ร้านอาหาร: ขายในร้านอาหารตามสั่ง
เดลิเวอรี่: ขายผ่านแอปพลิเคชันเดลิเวอรี่
งานออกร้าน: เข้าร่วมงานออกร้านอาหารต่างๆ

ด้วยสูตรและเคล็ดลับเหล่านี้ คุณสามารถสร้างอาชีพเสริมด้วยคอหมูย่างตะไคร้ได้อย่างแน่นอน

Doctor At Home: โรคเมเนียส์ (Ménière’s disease)

โรคเมเนียส์ (โรคน้ำในหูไม่เท่ากัน ก็เรียก) เป็นโรคที่มีความผิดปกติของหูชั้นใน เป็นเหตุทำให้เกิดความผิดปกติเกี่ยวกับประสาทการทรงตัวและประสาทการได้ยิน มีอาการบ้านหมุน หูตึง มีเสียงดังในหู และรู้สึกแน่นในหูเหมือนมีอะไรอุดเป็นสำคัญ

ส่วนมากจะเป็นที่หูเพียงข้างเดียว แต่บางรายหลังจากเป็นโรคนี้มานานหลายปีจะลุกลามไปที่หู 2 ข้างได้ ซึ่งอาจพบได้ประมาณ 30 ของผู้ป่วยทั้งหมด

โรคนี้พบได้น้อย พบบ่อยในคนอายุ 30-60 ปี โดยมากจะเริ่มมีอาการครั้งแรกตั้งแต่อายุราว 30 ปี แต่ก็อาจพบในคนอายุน้อยกว่า 30 ปีได้ และพบในผู้ชายกับผู้หญิงพอ ๆ กัน

นอกจากนื้ ยังพบว่าโรคนี้มีความสัมพันธ์กับโรคไมเกรน ซึ่งพบว่ากลุ่มคนที่เป็นโรคเมเนียส์มีโอกาสเป็นไมเกรนมากกว่ากลุ่มคนที่ไม่เป็นเมเนียส์ ส่วนกลุ่มคนที่เป็นไมเกรนก็มีโอกาสเป็นเมเนียส์มากกว่ากลุ่มคนที่ไม่เป็นไมเกรน และยังพบว่ามีผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยที่เป็นสองโรคนี้ร่วมกัน

สาเหตุ

สาเหตุของโรคนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด

พบว่าอาการของโรคนี้เกี่ยวเนื่องกับการมีปริมาณน้ำในหูชั้นใน (เอ็นโดลิมฟ์ หรือ endolymph)* มากผิดปกติ ส่งผลกระทบต่อประสาทการทรงตัวและประสาทการได้ยิน ซึ่งปัจจุบันยังไม่ทราบสาเหตุของความผิดปกติดังกล่าว

มีข้อสันนิษฐานต่าง ๆ เช่น อาจเกี่ยวกับความผิดปกติของการระบายของน้ำในหู (อาจเกิดจากมีการอุดกั้น หรือมีความผิดปกติของโครงสร้าง) ศีรษะหรือหูชั้นกลางได้รับบาดเจ็บ หูชั้นกลางอักเสบ การติดเชื้อไวรัส (เช่น เริม งูสวัด อีสุกอีใส หัด คางทูม) โรคซิฟิลิส (ระยะที่ 3) โรคภูมิแพ้ โรคไมเกรน ความผิดปกติของหลอดเลือด (หลอดเลือดแดงหดตัวเช่นที่พบในโรคไมเกรน) ปฏิกิริยาภูมิต้านตนเอง มลพิษทางเสียง หรืออาจเกี่ยวกับปัจจัยทางกรรมพันธุ์ (พบว่าผู้ป่วยบางรายมีประวัติโรคนี้ในครอบครัว) เป็นต้น

อาการของโรคเมเนียส์ อาจมีสาเหตุกระตุ้นให้กำเริบ เช่น ภาวะร่างกายเหนื่อยล้า ความเครียดทางจิตใจ โรคภูมิแพ้ แสงจ้าหรือแสงกะพริบ อาหารเค็ม (เกลือแกง) ผงชูรส กินอาหารผิดเวลา กาเฟอีน ช็อกโกแลต เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ บุหรี่ ยาบางชนิด (เช่น แอสไพริน) แต่จะเป็นห่างขึ้นเมื่อสุขภาพทั่วไปแข็งแรงดี และจิตใจไม่เครียด

*เอ็นโดลิมฟ์ (น้ำในหูชั้นใน เรียกสั้น ๆ ว่าน้ำในหู) เป็นของเหลวที่อยู่ในถุงเอ็นโดลิมฟ์ (endolymphatic sac) ที่อยู่ภายในหูชั้นใน โดยปกติน้ำในหูจะมีการไหลเวียนถ่ายเทเป็นปกติ ทำให้มีปริมาณที่พอดีกับการทำงานของเซลล์ประสาทในหูชั้นในซึ่งทำหน้าที่ควบคุมการทรงตัวและการได้ยิน เมื่อมีการเคลื่อนไหวศีรษะ น้ำในหูจะเกิดการเคลื่อนไหวและกระตุ้นเซลล์ประสาทดังกล่าวส่งสัญญาณไปยังสมองให้รับรู้เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย และเกิดการทรงตัวได้เป็นปกติ เมื่อมีปริมาณน้ำในหูมากผิดปกติ (endolymphatic hydrops) จะส่งผลให้เซลล์ประสาทการทรงตัวและการได้ยินทำงานผิดปกติ เกิดอาการเวียนศีรษะ บ้านหมุน สูญเสียการทรงตัวและความผิดปกติของการได้ยิน

อาการ

มักจะเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว ด้วยอาการบ้านหมุนอย่างฉับพลัน เป็นอาการหลักที่รบกวนผู้ป่วย ทำให้ผู้ป่วยไม่สามารถดำเนินชีวิตประจำวันได้ตามปกติ โดยในระยะแรก ๆ ที่เป็นโรคนี้ อาจมีอาการรุนแรงจนบางครั้งทำให้ผู้ป่วยยืนไม่ได้หรือล้มลง ต้องนอนพัก และมักมีอาการคลื่นไส้รุนแรง อาเจียน และเหงื่อออกร่วมด้วย

อาการบ้านหมุนอาจเป็นนานครั้งละเป็นนาที ๆ ถึงหลายชั่วโมง แต่ไม่เกิน 24 ชั่วโมง (พบบ่อยคือ 20 นาทีถึง 2 ชั่วโมง) แล้วหายไปได้เอง แต่จะกำเริบใหม่เป็นครั้งคราว อาจเป็นได้บ่อยมากถึงกว่าวันละ 1 ครั้ง หรือเป็นห่างเพียงปีละ 1-2 ครั้ง โดยการกำเริบครั้งใหม่มักมีการทิ้งระยะห่างที่ไม่แน่ไม่นอน อาจเว้นไปนานเป็นวัน ๆ สัปดาห์ ๆ เดือน ๆ หรือเป็นปี ๆ ก็ได้ และจะเป็น ๆ หาย ๆ เรื้อรังนานหลายปี หรือจนกว่าเกิดอาการหูหนวก

ผู้ป่วยมักมีอาการหูตึง (ได้ยินไม่ชัด) มีเสียงดังรบกวนในหู และรู้สึกแน่นในหู (คล้ายมีอะไรอุด) ร่วมด้วย ซึ่งมักเกิดขึ้นในหูข้างที่ผิดปกติเพียงข้างเดียว บางรายอาจมีอาการเหล่านี้นำมาก่อนที่จะเกิดอาการบ้านหมุน

นอกจากนี้ ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการปวดศีรษะ ปวดท้อง ท้องเดิน หรือตากระตุกร่วมด้วย

อาการหูตึงหรือได้ยินไม่ชัดมักเป็นเพียงชั่วครั้งชั่วคราว จะทุเลาดีในช่วงที่ปลอดจากอาการบ้านหมุนกำเริบ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้นจะมีอาการแย่ลง ในระยะแรก ๆ ของโรคจะมีลักษณะไม่ได้ยินเสียงความถี่ต่ำ (เช่น เสียงนาฬิกา เสียงกริ่งโทรศัพท์ เป็นต้น) แต่ในระยะต่อ ๆ มาจะไม่ได้ยินเสียงที่มีความถี่ที่สูงขึ้นไป และจะค่อย ๆ มีความรุนแรงขึ้นไปเรื่อย ๆ ในขณะที่อาการบ้านหมุนที่กำเริบเป็นครั้งคราวจะมีความรุนแรงน้อยลงไปเรื่อย ๆ

อาการหูตึงจะทวีความรุนแรง จนในที่สุดจะกลายเป็นหูหนวก (สูญเสียการได้ยิน) ซึ่งพบได้ในผู้ป่วยส่วนใหญ่ และเมื่อเกิดอาการหูหนวก อาการบ้านหมุนก็จะหายไป แต่ยังคงมีอาการทรงตัวไม่ดีร่วมกับอาการหูหนวกอย่างเรื้อรังต่อไป

อาการผิดปกติเกี่ยวกับการได้ยิน ในระยะแรกอาจเกิดขึ้นที่หูข้างเดียว ในระยะหลังอาจเกิดทั้ง 2 ข้าง


ภาวะแทรกซ้อน

ส่วนมากจะไม่มีภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตรายต่อชีวิต 

ผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรง อาจทำให้มีความอ่อนล้าง่าย มีความวิตกกังวล อารมณ์ซึมเศร้า

ขณะที่เกิดอาการบ้านหมุนรุนแรงและสูญเสียการทรงตัว อาจเสี่ยงต่อการประสบอุบัติเหตุหรือหกล้มได้

ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะมีอาการหูตึงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนหูหนวก ซึ่งอาจเป็นเพียงข้างเดียวหรือสองข้าง และอาการบ้านหมุนที่ทำให้รู้สึกทรมานหรือน่ารำคาญมักจะหายไปได้เองภายหลังที่หูหนวก


การวินิจฉัย

แพทย์จะวินิจฉัยจากอาการ ประวัติการเจ็บป่วย และการตรวจร่างกาย

แพทย์จะวินิจฉัยเบื้องต้นจากอาการสำคัญ ได้แก่ มีอาการบ้านหมุนตั้งแต่ 2 ครั้งขึ้นไป และนานครั้งละ 20 นาทีขึ้นไป ร่วมกับมีอาการหูตึง มีเสียงดังในหู และรู้สึกแน่นในหู

ในรายที่ไม่แน่ใจ แพทย์จะทำการตรวจเพิ่มเติม โดยการใช้เครื่องมือตรวจสมรรถภาพของการได้ยิน (audiometry) และตรวจความผิดปกติของหูชั้นในที่เกี่ยวกับการทรงตัว (เช่น videonystagmography, rotary-chair testing, vestibular evoked myogenic potentials testing, electrocochleography, video head impulse test, posturography เป็นต้น)

ในรายที่สงสัยว่าอาจมีสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคนี้ (เช่น ซิฟิลิส) หรือสงสัยอาจเป็นโรคทางสมอง (เช่น เนื้องอกสมอง) แพทย์จะทำการตรวจพิเศษอื่น ๆ เช่น ตรวจเลือดหาวีดีอาร์แอล (สำหรับวินิจฉัยโรคซิฟิลิส) เอกซเรย์ ตรวจคลื่นสมอง ถ่ายภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า เป็นต้น


การรักษาโดยแพทย์

แพทย์จะให้การดูแลรักษา ดังนี้

ถ้ามีอาการบ้านหมุนมาก แพทย์จะฉีดไดเฟนไฮดรามีน หรือไดเมนไฮดริเนต หรืออะโทรพีน ซึ่งอาจช่วยบรรเทาอาการได้ ถ้าอาการไม่มาก แพทย์จะให้กินยาแก้อาเจียน เช่น ไดเมนไฮดริเนต

ถ้ามีอาการอาเจียนมาก กินไม่ได้ และมีภาวะขาดน้ำ แพทย์จะให้น้ำเกลือทางหลอดเลือดดำ

แพทย์จะแนะนำให้ผู้ป่วยลดอาหารเค็ม และให้ยาขับปัสสาวะ (เช่น ไฮโดรคลอโรไทอาไซด์) ทุกวันอย่างต่อเนื่อง (แม้ว่าอาการจะทุเลาไปแล้ว) ซึ่งทำให้ปริมาณน้ำในหูชั้นในลดลง อาการมักจะดีขึ้นหลังกินยาประมาณ 1 เดือนไปแล้ว

นอกจากนี้ แพทย์จะให้การรักษาตามอาการหรือภาวะอื่นที่พบร่วมด้วย เช่น ถ้ามีความวิตกกังวล ให้ยากล่อมประสาท (เช่น ไดอะซีแพม), ถ้าตรวจพบว่าเกิดจากซิฟิลิส ให้การรักษาแบบซิฟิลิส, ใช้เครื่องช่วยฟังในรายที่มีอาการหูตึงมาก, ทำกายภาพบำบัด ในรายที่มีปัญหาเกี่ยวกับการทรงตัวไม่ดี เป็นต้น

ถ้าหากใช้ยาไม่ได้ผล อาจให้การรักษาด้วยวิธีอื่น ๆ เช่น การฉีดยา (เช่น เจนตาไมซิน, สเตียรอยด์) เข้าไปในหูชั้นกลาง ให้ยาซึมเข้าไปในหูชั้นในเพื่อลดอาการบ้านหมุน, การใส่อุปกรณ์ (ที่มีชื่อว่า "Meniett pulse generator") ที่หูชั้นนอก เพื่อเป่าลมเข้าไปเพิ่มความดันในหูชั้นใน ช่วยลดอาการบ้านหมุนและเสียงดังในหู เป็นต้น

มีผู้ป่วยส่วนน้อยที่ใช้วิธีการรักษาต่าง ๆ ไม่ได้ผล แพทย์ก็จะให้การรักษาด้วยการผ่าตัด ซึ่งมีอยู่หลายวิธี เพื่อป้องกันมิให้โรคลุกลาม และช่วยให้อาการหายขาดได้ เช่น การผ่าตัดถุงเอ็นโดลิมฟ์ เพื่อลดปริมาณน้ำในหู (endolymph), การตัดเส้นประสาทการทรงตัว (vestibular nerve section) เป็นต้น

ผลการรักษา อาการบ้านหมุนมักจะหายไปได้เองถึงร้อยละ 50 ภายใน 5 ปี และร้อยละ 70 หลังมีอาการครั้งแรก 8 ปี แต่ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะยังคงมีอาการหูหนวกและการทรงตัวไม่ดีต่อไป ซึ่งสามารถให้การดูแลรักษาและใช้อุปกรณ์ช่วยเหลือ ทำให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้ และมีชีวิตยืนยาวเช่นคนปกติทั่วไป

การดูแลตนเอง

หากสงสัย เช่น มีอาการบ้านหมุน ร่วมกับอาการอาเจียน หูตึง มีเสียงดังในหู รู้สึกแน่นในหูคล้ายมีอะไรอุด ควรปรึกษาแพทย์

เมื่อตรวจพบว่าเป็นโรคเมเนียส์ ควรดูแลตนเอง ดังนี้

    รักษา กินยา และปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ 
    ติดตามรักษากับแพทย์ตามนัด
    ลดอาหารเค็ม จำกัดการบริโภคเกลือไม่เกินวันละ 1,500-2,000 มก. และเกลี่ยการบริโภคเกลือออกไปตามมื้ออาหารทั้งวัน
    หลีกเลี่ยงการบริโภคสุรา ยาสูบ ชา กาแฟ และช็อกโกแลต เพราะอาจทำให้น้ำในหูเสียสมดุล กระตุ้นให้อาการกำเริบได้
    นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ และหาทางผ่อนคลายความเครียด
    หลีกเลี่ยงสิ่งที่กระตุ้นให้เกิดอาการ เช่น แสงสว่าง การอ่านหนังสือ ดูทีวี การเคลื่อนไหวเร็ว ๆ
    หลีกเลี่ยงการขับรถหรือทำงานเกี่ยวกับเครื่องจักร เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นเมื่อใดก็ได้ ซึ่งยากที่จะคาดการณ์ได้
    ในระยะที่ไม่มีอาการกำเริบ ควรออกกำลังกายสม่ำเสมอ เพื่อเพิ่มเลือดไปเลี้ยงหูชั้นใน
    ขณะมีอาการเวียนศีรษะบ้านหมุนกำเริบ ซึ่งมักอยู่ ๆ ก็เกิดอาการขึ้นฉับพลันทันที ควรปฏิบัติ ดังนี้

- ควรนั่งพักหรือนอนพักทันที ควรนอนราบบนเตียงนอนหรือบนพื้น
- ถ้าอาการเกิดขึ้นขณะทำงาน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำงานเกี่ยวกับเครื่องจักร) หรือขณะขับรถ ควรหยุดการทำงานหรือหยุดรถข้างทาง เพื่อป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ
- ถ้ามีอาการเกิดขึ้นขณะเดิน ควรหยุดเดินและนั่งพักทันที หากฝืนเดินต่อไปอาจทำให้ผู้ป่วยล้ม เกิดอุบัติเหตุได้
- ควรมองไปยังวัตถุที่อยู่นิ่ง ไม่มองไปที่วัตถุที่เคลื่อนไหว
- หลีกเลี่ยงการเดินทางโดยทางเรือ เพราะจะทำให้มีอาการมากขึ้นได้
- กินยาบรรเทาอาการตามที่แพทย์แนะนำ
- อย่ากินอาหารหรือดื่มน้ำมากเช่นปกติ ควรกินอาหารหรือจิบน้ำทีละน้อย เพื่อลดอาการอาเจียน
- เมื่ออาการเริ่มทุเลาลง ควรค่อย ๆ ลุกขึ้น ควรมีคนคอยพยุงเวลาลุกขึ้นเดิน ถ้าตื่นลุกเข้าห้องน้ำตอนกลางดึก ควรเปิดไฟในห้องให้สว่าง ถ้ามีอาการเวียนศีรษะ หรือรู้สึกโคลงเคลงมาก เวลาเดินควรใช้ไม้เท้าช่วยป้องกันไม่ให้หกล้ม หรือมีคนคอยพยุง และควรพยายามนอนหลับต่อ ซึ่งจะช่วยให้อาการดีขึ้น

ควรกลับไปพบแพทย์ก่อนนัด ถ้ามีลักษณะข้อใดข้อหนึ่ง ดังต่อไปนี้

    มีอาการบ้านหมุนมาก หรือไม่สามารถลุกเดินหรือทำงานได้
    อาเจียนมาก กินไม่ได้ ดื่มน้ำไม่ได้ หรือมีภาวะขาดน้ำ
    ขาดยา ยาหาย หรือกินยาไม่ได้
    ในรายที่แพทย์ให้ยากลับไปกินที่บ้าน กินยาแล้วสงสัยเกิดผลข้างเคียงจากยา เช่น มีลมพิษ ผื่นคัน ตุ่มพุพอง ตาบวม ปากบวม ปวดท้อง ท้องเดิน คลื่นไส้ อาเจียน จุดแดงจ้ำเขียว หรือมีอาการผิดปกติอื่น ๆ

การป้องกัน

ยังไม่มีวิธีป้องกันที่ได้ผล เนื่องจากโรคนี้ยังไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด

ควรป้องกันไม่ให้โรคลุกลาม โดยการไปพบแพทย์เพื่อรับการตรวจรักษาแต่เนิ่น ๆ เมื่อสังเกตว่ามีอาการที่น่าสงสัย

ผู้ป่วยสามารถป้องกันไม่ให้อาการกำเริบบ่อยด้วยการรักษาและปฏิบัติตัว รวมทั้งสังเกตว่ามีอะไรเป็นสิ่งกระตุ้นให้อาการกำเริบ แล้วพยายามหลีกเลี่ยง เช่น แสงจ้า ผงชูรส เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ การกินข้าวผิดเวลา การอดนอน ร่างกายเหนื่อยล้า ความเครียด เป็นต้น

ข้อแนะนำ

1. อาการบ้านหมุนมักมีสาเหตุมาจากความผิดปกติของหูชั้นใน ซึ่งอาจมีสาเหตุหลายประการด้วยกัน หากมีอาการบ้านหมุนรุนแรง หรือเป็นครั้งละนานมากกว่า 20 นาที เป็นชั่วโมง ๆ หรือเป็นวัน ๆ หรือมีอาการคลื่นไส้อาเจียน หูตึง มีเสียงดังในหู หรือสูญเสียการทรงตัว มักจะไม่ใช่มีสาเหตุจากโรคบ้านหมุนจากการเปลี่ยนท่า (บีพีพีวี) แต่อาจเกิดจากโรคเมเนียส์ หูชั้นในอักเสบเฉียบพลัน หรือเนื้องอกประสาทหูได้ ซึ่งควรรีบไปพบแพทย์เพื่อตรวจหาสาเหตุ และให้การรักษาตามสาเหตุ

2. โรคเมเนียส์ (โรคน้ำในหูไม่เท่ากัน) มักมีอาการบ้านหมุนเป็น ๆ หาย ๆ เป็นครั้งคราว นานเป็นปี ๆ โดยเมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้น ก็จะมีการกำเริบห่างขึ้น และอาการบ้านหมุนมักจะหายได้เองในที่สุด และแม้จะยังมีอาการหูตึงและการทรงตัวไม่ดีเรื้อรังต่อไป แต่ก็สามารถมีชีวิตยืนยาวและมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้ ส่วนใหญ่แพทย์สามารถให้การรักษาตามอาการ และด้วยวิธีที่ไม่ใช่การผ่าตัด มีเพียงส่วนน้อยที่อาจต้องรักษาด้วยการผ่าตัด

3. โรคเมเนียส์มักมีอาการคล้ายกับโรคไมเกรนชนิดมีอาการบ้านหมุน (vestibular migraine) คือ มีอาการบ้านหมุน คลื่นไส้อาเจียนเป็นครั้งคราวเหมือนกัน และอาจมีสาเหตุกระตุ้นให้อาการกำเริบแบบเดียวกัน เช่น แสงจ้าหรือแสงกะพริบ ผงชูรส  กินอาหารผิดเวลา ชา กาแฟ ช็อกโกแลต เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ร่างกายเหนื่อยล้า ความเครียด แต่ต่างกันที่โรคเมเนียส์จะมีอาการหูตึงร่วมด้วย (ซึ่งพบได้น้อยในไมเกรน) ส่วนไมเกรนจะมีอาการปวดศีรษะ กลัวแสง กลัวเสียงร่วมด้วย (ซึ่งพบได้น้อยในโรคเมเนียส์) โรคเมเนียส์มักมีอาการนานครั้งละ 20 นาทีถึง 2 ชั่วโมง (ไม่เกิน 24 ชั่วโมง) ส่วนไมเกรนจะมีอาการนานครั้งละ 4-72 ชั่วโมง

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีอาการบ้านหมุนเป็นครั้งคราว ควรไปพบแพทย์เพื่อทำการวินิจฉัยให้แน่ชัด และให้การรักษาและให้คำแนะนำกับผู้ป่วยให้เหมาะกับโรคที่เป็น

จัดฟันบางนา: เผย 4 ความเสี่ยงสุดอันตราย ในการจัดฟันแฟชั่น

ต้องขอบอกเลยว่าการจัดฟัน เป็นหนึ่งในการรักษาทางทันตกรรมที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากทั้งในประเทศไทยรวมถึงในระดับโลก เนื่องจากว่าฟันผิดรูปถือว่าเป็นความผิดปกติอย่างหนึ่งที่ส่งผลให้เกิดปัญหาสุขภาพช่องปากอย่างรุนแรงหากว่าไม่รีบทำการรักษา แต่ด้วยการใส่อุปกรณ์จัดฟันที่มีความโดดเด่นจึงทำให้หลายๆท่านมองว่าการใส่อุปกรณ์ทางทันตกรรมเพื่อใช้ในการจัดฟันนี้มีความสวยงามดูดี จึงมีหลายๆท่านอยากจะใส่อุปกรณ์จัดฟันเหล่านี้ แต่ด้วยราคาที่แพงพอสมควร รวมถึงบางท่านการเรียงตัวของฟันสวยงามอยู่แล้วทันตแพทย์จึงไม่แนะนำให้ทำการใส่อุปกรณ์จัดฟัน

ส่งผลให้เกิดเหล่าพ่อค้าแม่ค้าหัวใส หวังเข้ามากอบโกยโดยไม่เป็นห่วงถึงความปลอดภัยของคนอื่น ได้รับจัดฟันแฟชั่นด้วยราคาที่ถูกเพียงหลักร้อย ทำให้มีวัยรุ่นเป็นจำนวนมากเข้ารับการจัดฟันแฟชั่นเหล่านี้ จนกระทั่งธุรกิจจัดฟันแฟชั่นเหล่านี้แพร่กระจายเป็นวงกว้าง

ซึ่งในวันนี้จะขอพาท่านผู้อ่านมาทำความรู้จักกับอันตรายเกี่ยวกับการจัดฟันแฟชั่นที่ไม่ได้มาตรฐานเหล่านี้ ซึ่งขอบอกเลยว่าอันตรายจนท่านคาดไม่ถึงเลย โดยมีรายละเอียดดังต่อไปนี้

การจัดฟันแฟชั่นคืออะไร ?

เนื่องด้วยการจัดฟันโดยทันตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ที่มีความรู้ความสามารถ และถูกต้องตามกฎหมายนั้นมีค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูง และใช้ระยะเวลาที่นานเป็นขั้นเป็นตอน หลายๆคนจึงได้หันไปใช้วัสดุการจัดฟันเลียนแบบซึ่งหาซื้อได้ง่ายตามท้องตลาดซึ่งมีราคาถูก แต่ก็ต้องยอมแลกมาด้วยความเสี่ยงมากมาย ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้วอุปกรณ์จัดฟันเลียนแบบนี้จะทำขึ้นมาจากวัสดุง่ายๆรอบตัว ซึ่งโดยส่วนใหญ่ที่พบเจอวัสดุเลียนแบบที่นิยมนำมาใช้ทำอุปกรณ์จัดฟันแฟชั่นคือ

– หนังยาง หรือ ยางรัดผม

– ไหมขัดฟัน

– ลวดหนีบกระดาษ

– เส้นลวดขนาดเล็ก

– ลูกปัด

– รวมถึงวัสดุอื่นๆตามที่ผู้ทำจะนำมาตกแต่งเพิ่ม


อันตรายจากการจัดฟันแฟชั่น ?

ผู้ที่ให้บริการจัดฟันแฟชั่นมักไม่ใช่ทันตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ไม่มีความรู้ด้านทันตกรรม ไม่มีใบประกอบวิชาชีพทางทันตกรรม และที่สำคัญไม่มีจรรยาบรรณในวิชาชีพ เพราะหากว่าเป็นทันตแพทย์จริงๆ จะไม่ยินยอมในการจัดฟันให้ผู้ที่ไม่มีปัญหาที่ต้องแก้ไข ซึ่งต่างกันกับการจัดฟันแฟชั่นเพราะเขาไม่สนใจว่าสุขภาพช่องปากของท่านเป็นอย่างไร จากฟันที่สวยงามอาจจะกลายเป็นย่ำแย่ไปได้ในเวลาไม่นาน ซึ่งอันตรายจากการจัดฟันแฟชั่นนั้นมีมากมาย โดยมีรายละเอียดดังต่อไปนี้

– อาการแพ้

ต้องบอกเลยว่าอุปกรณ์ที่ใช้ในการจัดฟันแฟชั่น โดยส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อใช้สำหรับการจัดฟันโดยตรง จึงมักมีส่วนผสมของสารพิษจำพวก สารปรอท สารตะกั่ว สารหนู หรือแคดเมีย รวมอยู่ด้วยในลวดและอุปกรณ์แต่งเติมที่ใช้ในการทำอุปกรณ์จัดฟันแฟชั่น ซึ่งสารพิษเหล่านี้เมื่อมีการสะสมในร่างกายนานๆอาจจะส่งผลให้มีอันตรายต่อสุขภาพ และอาการแพ้ได้นั่นเอง

– อักเสบ ติดเชื้อ

ผู้ที่รับจัดฟันแฟชั่นโดยส่วนใหญ่จะไม่คำนึงถึงความสะอาด และสุขอนามัยที่ควรจะเป็น และอุปกรณ์ต่างๆ ก็ไม่ได้ผ่านการฆ่าเชื้ออย่างถูกต้องตามแบบทันตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ทำให้มีความเสี่ยงต่อการเกิดโรคต่างๆ เช่น ไวรัสตับอักเสบ วัณโรค เป็นต้น และที่สำคัญด้วยวัสดุจัดฟันที่ไม่ได้มาตรฐานอาจจะส่งผลให้เศษอาหารเข้าไปติดและทำความสะอาดยากมากกว่าปกติ ผลสุดท้ายการสะสมของเชื้อโรคก็จะทำให้ช่องปากติดเชื้อได้ในที่สุด

– ฟันและเหงือกเสียหาย

ต้องขอบอกเลยว่าเทคนิคการจัดฟันถือเป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง ที่ทันตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ต้องศึกษาและเรียนรู้โดยตรง ไม่ใช่ว่าใครๆก็สามารถทำได้ เพราะแรงกดจากอุปกรณ์จัดฟันที่ทันตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทำการวินิจฉัยและวิเคราะห์อย่างละเอียด จะเป็นตัวสำคัญในการทำให้ฟันเคลื่อนที่จนกระทั่งเข้าที่ แต่หากว่าเป็นการจัดฟันแฟชั่นซึ่งไม่ได้รับการเรียนรู้ซึ่งแน่นอนว่าวินิจฉัยไม่เป็นอาจจะส่งผลให้เกิดแรงกดทับมากเกินไปส่งผลให้ฟันผิดรูปได้ รวมถึงอุปกรณ์ที่ไม่ได้มาตรฐานอาจจะทำให้เกิดการบาดเหงือกหรือกระพุ้งแก้ม และถ้าไม่รีบทำการรักษาอาจมีโอกาสเสี่ยงเป็นมะเร็งในช่องปากได้อีกด้วย

เนื่องจากว่าการจัดฟันแฟชั่นถือได้ว่าเป็นการนำอุปกรณ์และวัสดุต่างๆ มาใช้ผิดวัตถุประสงค์ หรือการนำวัสดุที่ไม่ได้มาตรฐานมาใช้ในการจัดฟัน แถมด้วยผู้ที่ให้บริการไม่มีความรู้ทางด้านทันตกรรม จึงมีความเสี่ยงอันตรายได้ทุกครั้งที่ทำการจัดฟันแฟชั่น

หมอประจำบ้าน: มะเร็งลำไส้ใหญ่และไส้ตรง (Colorectal cancer)

มะเร็งลำไส้ใหญ่และไส้ตรง เป็นมะเร็งที่พบได้เป็นอันดับที่ 3 ของมะเร็งในผู้ชาย และอันดับที่ 2 ของมะเร็งในผู้หญิง พบได้ในวัยรุ่นจนถึงผู้สูงอายุ แต่ส่วนใหญ่จะพบในกลุ่มคนอายุมากกว่า 50 ปีขึ้นไป (พบถึงร้อยละ 90 ของผู้ป่วยทั้งหมด) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงอายุ 60-79 ปี มีโอกาสเสี่ยงสูงต่อการเป็นมะเร็งชนิดนี้ ในปัจจุบันพบว่ากลุ่มคนอายุ 20-49 ปี มีโอกาสพบโรคนี้เพิ่มมากขึ้น


สาเหตุ

ยังไม่ทราบชัดเจน พบว่ามีปัจจัยเสี่ยงของการเกิดมะเร็งชนิดนี้ ได้แก่

    การมีติ่งเนื้อเมือกในลำไส้ใหญ่ (adenomatous polyps) ซึ่งอาจตรวจพบโดยบังเอิญ หรือมาพบแพทย์ด้วยอาการถ่ายเป็นเลือด หากปล่อยไว้ไม่ได้ตัดออก มีความเสี่ยงที่จะกลายเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ได้
    มีประวัติว่ามีพ่อแม่หรือพี่น้องเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ มีโอกาสเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งชนิดนี้มากกว่าผู้ที่ไม่มีประวัติดังกล่าว หากมีคนในครอบครัวเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่มากกว่า 1 คน ก็มีความเสี่ยงมากยิ่งขึ้น
    มีประวัติคนในครอบครัว (พ่อหรือแม่) เป็นโรคพันธุกรรม ได้แก่ (1) โรค Familial adenomatous polyposis (FAP) ผู้ป่วยจะมีติ่งเมือกจำนวนมากเกิดขึ้นในลำไส้ใหญ่ตั้งแต่อายุน้อย และกลายเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ก่อนอายุ 40 ปี หรือ (2) โรค Hereditary non-polyposis colorectal cancer (HNPCC) หรือ Lynch syndrome นอกจากทำให้ผู้ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่แล้ว ยังมีความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งของอวัยวะอื่น ๆ ได้อีกด้วย เช่น กระเพาะอาหาร ลำไส้เล็ก ตับอ่อน ถุงน้ำดี ท่อน้ำดี ตับ ไต ท่อไต กระเพาะปัสสาวะ ต่อมลูกหมาก รังไข่ เยื่อบุมดลูก สมอง ผิวหนัง เป็นต้น ซึ่งมักเกิดมะเร็งเหล่านี้ตั้งแต่อายุก่อน 50 ปี และผู้ป่วยเป็นมะเร็งได้มากกว่า 1 ชนิด

ผู้ที่มีพ่อหรือแม่เป็นโรคทางพันธุกรรมชนิดใดชนิดหนึ่งข้างต้น มักจะได้รับการถ่ายทอดพันธุกรรม (ยีน) จากพ่อหรือแม่ ทำให้เป็นโรคดังกล่าวตามมาได้

    มีประวัติเป็นโรคลำไส้อักเสบเรื้อรัง ได้แก่ โรคลำไส้ใหญ่อักเสบเรื้อรัง (ulcerative colitis) โรคโครห์น (Crohn’s disease /CD) เพิ่มโอกาสการเกิดมะเร็งลำไส้ใหญ่มากขึ้น 4-20 เท่า
    การมีประวัติเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ รังไข่ มดลูก หรือเต้านมมาก่อน
    การมีประวัติได้รับการฉายรังสีรักษามะเร็งชนิดอื่นที่บริเวณท้องมาก่อน
    การกินอาหารพวกเนื้อแดงที่แปรรูป (เช่น ฮอตดอก แฮม) หรือเนื้อแดง (เนื้อหมู เนื้อวัว) ในปริมาณสูง อาหารที่มีไขมันสูง
    การกินอาหารที่มีกากใย (ผัก ผลไม้) น้อย
    การสูบบุหรี่
    การดื่มสุราจัด
    การขาดการออกกำลังกาย
    มีภาวะอ้วนหรือเป็นเบาหวาน ก็ทำให้มีโอกาสเป็นมะเร็งชนิดนี้สูงขึ้น

อาการ

ระยะแรกมักไม่มีอาการแสดง ต่อมาเมื่อมะเร็งลุกลามมากขึ้นก็จะมีอาการผิดปกติต่าง ๆ ขึ้นกับตำแหน่งและขนาดของมะเร็ง เช่น มีอาการท้องผูกสลับท้องเดินแบบเรื้อรัง ถ่ายเป็นมูกหรือมูกปนเลือดเรื้อรัง หรือถ่ายเป็นเลือดสด (ทำให้คิดว่าเป็นเพียงริดสีดวงทวาร) อุจจาระมีขนาดเล็กกว่าแท่งดินสอ มีอาการปวดท้อง หรือมีลมในท้องเรื้อรัง มีอาการปวดเบ่งที่ทวารหนักคล้ายปวดถ่ายอยู่ตลอดเวลา หรืออาจคลำได้ก้อนในท้องบริเวณด้านขวาตอนล่าง บางรายอาจมีอาการของลำไส้อุดกั้น คือปวดบิดในท้อง ท้องผูก ไม่ผายลม ซึ่งจะเป็นอยู่เพียงชั่วครู่และทุเลาไปได้เอง และกลับกำเริบใหม่เป็นครั้งคราว บางรายอาจมีอาการซีด อ่อนเพลีย น้ำหนักลด


ภาวะแทรกซ้อน

อาจเกิดภาวะโลหิตจางจากการเสียเลือด ลำไส้เกิดการอุดกั้นจากก้อนมะเร็ง

มะเร็งมักลุกลามไปที่อวัยวะข้างเคียง ในช่องท้อง (ทำให้ปวดท้อง ท้องมาน) ต่อมน้ำเหลืองในช่องท้อง แอ่งเหนือไหปลาร้า และในระยะท้ายมักแพร่กระจายผ่านกระแสเลือดไปที่ปอด (เจ็บหน้าอก หายใจลำบาก), ตับ (เจ็บชายโครงขวา ตาเหลืองตัวเหลือง ท้องมาน), กระดูก (ปวดกระดูก กระดูกพรุน กระดูกหัก ปวดหลัง ไขสันหลังถูกกดทับ) และอาจไปที่สมอง (ปวดศีรษะมาก อาเจียนมาก เวียนศีรษะ บ้านหมุน เดินเซ  แขนขาชา และเป็นอัมพาต ชัก)

การวินิจฉัย

แพทย์จะวินิจฉัยเบื้องต้นจากอาการ ประวัติการเจ็บป่วย และการตรวจร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้นิ้วตรวจทางทวารหนักพบก้อนเนื้องอกที่ทวารหนัก (ไส้ตรง) หรือตรวจพบเลือดในอุจจาระ

แพทย์จะทำการตรวจวินิจฉัยให้แน่ชัด โดยการเอกซเรย์ลำไส้ใหญ่โดยการสวนแป้งแบเรียม (barium enema) การใช้กล้องส่องตรวจลำไส้ใหญ่ และตัดชิ้นเนื้อนำไปตรวจทางห้องปฏิบัติการ การตรวจหาระดับสารบ่งชี้มะเร็ง (tumor marker) ได้แก่ สารซีอีเอ (carcinoembryonic antigen/CEA ซึ่งมีส่วนช่วยในการวินิจฉัยและการติดตามผลการรักษา)

หากพบว่าเป็นมะเร็งก็จะทำการตรวจเพิ่มเติมด้วยวิธีต่าง ๆ เช่น เอกซเรย์, อัลตราซาวนด์, เอกซเรย์คอมพิวเตอร์, การถ่ายภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI), การตรวจเพทสแกน (PET scan) เป็นต้น เพื่อประเมินว่าเป็นมะเร็งระยะใด


การรักษาโดยแพทย์

แพทย์จะให้การรักษาด้วยการผ่าตัดร่วมกับรังสีบำบัดหรือเคมีบำบัด บางรายอาจต้องผ่าตัดเปิดรูถ่ายอุจจาระที่หน้าท้อง (colostomy)

ในระยะที่มะเร็งแพร่กระจายอาจให้อิมมูนบำบัด และ/หรือการใช้ยาแบบจำเพาะเจาะจงต่อเซลล์มะเร็ง (targeted therapy drug) ร่วมด้วย

ผลการรักษา ถ้าตรวจพบตั้งแต่ระยะแรกเริ่ม การรักษาด้วยการผ่าตัดสามารถทำให้หายขาดได้ ในรายที่มีการลุกลามทะลุผนังลำไส้และต่อมน้ำเหลืองใกล้เคียง การผ่าตัดร่วมกับเคมีบำบัด และ/หรือรังสีบำบัด ก็สามารถช่วยให้มีชีวิตยืนยาวได้นานหลายปี (มีอัตราการรอดชีวิตเกิน 5 ปีประมาณร้อยละ 65-90) แต่ถ้ามะเร็งแพร่กระจายไปไกล การรักษาก็มักจะได้ผลไม่สู้ดี (มีอัตราการรอดชีวิตเกิน 5 ปีประมาณร้อยละ 10-15) การให้อิมมูนบำบัด และ/หรือการใช้ยาแบบจำเพาะเจาะจงต่อเซลล์มะเร็ง (targeted therapy drug) อาจช่วยบรรเทาอาการและช่วยให้ชีวิตยืนยาวมากขึ้น


การดูแลตนเอง

หากสงสัย เช่น มีอาการท้องผูกสลับท้องเดินแบบเรื้อรัง, ถ่ายเป็นมูกหรือมูกปนเลือดเรื้อรัง, ถ่ายเป็นเลือดสด (อาจทำให้คิดว่าเป็นเพียงริดสีดวงทวาร), อุจจาระมีขนาดเล็กกว่าแท่งดินสอ เป็นต้น ควรปรึกษาแพทย์

เมื่อตรวจพบว่าเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่หรือไส้ตรง ควรดูแลตนเอง ดังนี้

    รักษา กินยา และปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์
    ติดตามรักษากับแพทย์ตามนัด
    หลีกเลี่ยงการซื้อยามากินเอง
    หลีกเลี่ยงการสูบบุหรี่และการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
    กินอาหารให้ครบ 5 หมู่ เน้นผัก ผลไม้ ธัญพืช โปรตีนที่มีไขมันน้อย (เช่น ปลา ไข่ขาว เต้าหู้ ผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลือง)
    นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ และหาทางผ่อนคลายความเครียด
    ออกกำลังกายและทำกิจกรรมต่าง ๆ รวมทั้งงานอดิเรกที่ชอบ และงานจิตอาสา เท่าที่ร่างกายจะอำนวย
    ทำสมาธิ เจริญสติ หรือสวดมนต์ภาวนาตามหลักศาสนาที่นับถือ
    ถ้ามีโอกาสควรหาทางเข้าร่วมกิจกรรมของกลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อน หรือกลุ่มมิตรภาพบำบัด
    ผู้ป่วยและญาติควรหาทางเสริมสร้างกำลังใจให้ผู้ป่วย ยอมรับความจริง และใช้ชีวิตในปัจจุบันให้ดีและมีคุณค่าที่สุด
    ถ้าหากมีเรื่องวิตกกังวลเกี่ยวกับโรคและวิธีบำบัดรักษา รวมทั้งการแสวงหาทางเลือกอื่น (เช่น การใช้สมุนไพร ยาหม้อ ยาลูกกลอน การนวด ประคบ การฝังเข็ม การล้างพิษ หรือวิธีอื่น ๆ) ควรขอคำปรึกษาจากแพทย์ และทีมสุขภาพที่ดูแลประจำและรู้จักมักคุ้นกันดี

ควรกลับไปพบแพทย์ก่อนนัด ถ้ามีลักษณะข้อใดข้อหนึ่ง ดังต่อไปนี้

    มีอาการไม่สบายหรืออาการผิดปกติ เช่น มีไข้ อ่อนเพลียมาก หอบเหนื่อย หายใจลำบาก ชัก แขนขาชาหรืออ่อนแรง ซีด มีเลือดออก ปวดท้อง ท้องเดิน อาเจียน เบื่ออาหารมาก กินไม่ได้ ดื่มน้ำไม่ได้ เป็นต้น
    ขาดยาหรือยาหาย
    ในรายที่แพทย์ให้ยากลับไปกินที่บ้าน ถ้ากินยาแล้วสงสัยเกิดผลข้างเคียงจากยา เช่น มีลมพิษ ผื่นคัน ตุ่มพุพอง ตาบวม ปากบวม ปวดท้อง ท้องเดิน คลื่นไส้ อาเจียน หรือมีอาการผิดปกติอื่น ๆ

การป้องกัน

ยังไม่มีวิธีป้องกันที่ได้ผล อาจลดความเสี่ยงของการเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่และไส้ตรงด้วยการปฏิบัติ ดังนี้

    กินผักและผลไม้ให้มาก ๆ
    ลดอาหารพวกไขมันและเนื้อแดง
    หลีกเลี่ยงการสูบบุหรี่ และการดื่มสุราจัด
    หมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ
    ควบคุมโรคเบาหวาน (ถ้าเป็น) และน้ำหนักตัว


ข้อแนะนำ

1. สำหรับคนทั่วไปที่ไม่มีประวัติครอบครัวเป็นโรคมะเร็ง ไม่มีประวัติเป็นโรคลำไส้อักเสบเรื้อรัง โรคติ่งเนื้อเมือกหรือมะเร็งลำไส้ใหญ่ และไม่มีอาการผิดปกติทางระบบลำไส้ใหญ่และไส้ตรง ควรไปพบแพทย์เพื่อทำการตรวจคัดกรองมะเร็งลำไส้ใหญ่และไส้ตรงเมื่อมีอายุตั้งแต่ 50 ปีขึ้นไป ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งดังต่อไปนี้

    การตรวจหาเลือดในอุจจาระ (fecal occult blood test/FOBT ซึ่งในปัจจุบันแนะนำให้ทำการตรวจด้วยวิธี "Fecal immunochemical test/FIT") ถ้าผลเป็นบวก (พบเลือดในอุจจาระ) จะตรวจกรองเพิ่มเติมด้วยการใช้กล้องส่องตรวจลำไส้ใหญ่ (colonoscopy) ถ้าผลเป็นลบ (ไม่พบเลือดในอุจจาระ) ให้ตรวจซ้ำปีละ 1 ครั้ง
    การใช้กล้องส่องตรวจลำไส้ใหญ่ (colonoscopy) ทุก 10 ปี
    การถ่ายภาพลำไส้ใหญ่ด้วยเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (CT colonoscopy หรือ virtual colonoscopy) ทุก 5 ปี

สำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูง เช่น มีพ่อแม่พี่น้องเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ หรือ Familial adenomatous polyposis (FAP) หรือ Hereditary non-polyposis colorectal cancer (HNPCC), ผู้ที่เคยมีประวัติเป็นติ่งเนื้อเมือกในลำไส้ใหญ่ โรคลำไส้อักเสบเรื้อรัง หรือเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ รังไข่ มดลูก หรือเต้านมมาก่อน ควรทำการตรวจกรองโรคในช่วงอายุน้อยกว่า 50 ปี (ตั้งแต่อายุ 40 ปี หรือน้อยกว่า) และตรวจถี่กว่าคนปกติทั่วไปตามที่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเห็นสมควร

2. เมื่อมีอาการถ่ายเป็นเลือดสด อย่าคิดว่าเป็นเพียงริดสีดวงทวาร ควรปรึกษาแพทย์เพื่อตรวจทางทวารหนัก โดยเฉพาะผู้ที่มีอายุมากกว่า 40 ปี หรือถ่ายออกเป็นเลือดนานและมาก

3. ปัจจุบันมีวิธีบำบัดรักษาโรคมะเร็งใหม่ ๆ ที่อาจช่วยให้โรคหายขาดหรือทุเลา หรือช่วยให้มีคุณภาพชีวิตดีขึ้น ผู้ป่วยจึงควรติดต่อรักษากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญโรคมะเร็ง มีความมานะอดทนต่อผลข้างเคียงของการรักษาที่อาจมีได้ อย่าเปลี่ยนแพทย์ เปลี่ยนโรงพยาบาลโดยไม่จำเป็น หากสนใจจะแสวงหาทางเลือกอื่น (เช่น การใช้สมุนไพร หรือวิธีอื่น ๆ) ควรขอคำปรึกษาจากแพทย์ และทีมสุขภาพที่ดูแลประจำและรู้จักมักคุ้นกันดี